PRIVATE SPACES
Deze maand is er elk weekend een andere expositie in WG KUNST. We hebben er al een paar gehad. Dit weekend zie je er het werk van vijf vrouwen die, wanneer ik binnen loop, nog druk bezig zijn de ruimte te verdelen in plekken waar ieder van hen haar eigen kleine expositie kan inrichten. Dat is niet zo eenvoudig wanneer de thematiek van de expositie juist de prive wereld van iedere kunstenaar in beeld probeert te brengen. Toch zie ik in de loop van de middag deze prive wereldjes wel tot stand komen.
Elk van de kunstenaars heeft in een korte tekst iets over de betekenis van het met-jezelf- alleen-zijn beschreven. De teksten staan op houten plankjes die gedurende de expositie bij het bijbehorende werk zullen hangen.
Wat vind je allemaal in de prive wereld die we hier zien ? Duidelijk is wel dat het een eigen wereld is waar geen anderen bij zijn. Een eigen plek waar je kunt zijn wie je bent. Waar je kunt fantaseren zoals je wilt. Een wereld waarin je heel erg je geheimen mag hebben. En je fantasie erop los kunt laten gaan. Een wereld ook waarin je niet lastig gevallen wordt. Waarin je je kunt verstoppen. En alles uit het onbewuste naar boven mag komen.
De wijze waarop ieder van de deelnemers dit in hun kunst hebben vorm gegeven laat mooi zien hoeveel manieren daar voor zijn.
DIEDE VISSER
Aan de wand naast een raam hangen grote zwart wit foto’s waarop vooral veel natuur te zien is. Door droogte open gebarsten grond, daarachter wat riet en golvend water. Op de uitgedroogde grond een schelp van gebakken klei waarin een vrouw ligt. Haast vanzelfsprekend naakt, zoals de natuur om haar heen naakt is en puur. Pas later zie ik de geboetseerde handen die op haar lichaam liggen. Het brengt me in de war. Zonder die handen vind ik de foto harmonieus. Zijn het de twijfels die iemand kunnen lastig vallen, die handen ? Op de tafel naast de foto’s liggen allerlei handen geboetseerd, in allerlei standen en activiteiten. Gaat het over de innerlijke weerstand die we kunnen voelen ?
EMILIA CHRISTINA HONNEBIER
Tegen de achterwand, vlakbij het werk van Diede Visser, hangen twee overhemden en een broek. De broek doet een beetje middeleeuws aan. Alsof het zich hullen in kledij extra benadrukt moet worden. Kleding is per definitie verhulling. We kunnen er ons in verbergen. Hier wordt juist het naakte bestaan aan onze ogen onttrokken. We verstoppen ons in onze kledij. Je kunt ook zeggen : we maken ons juist mooi in onze kleren. Verhulling levert ook wat op. Ernaast staat een tafel met een rek erop waar rode gebreide sokken aan hangen. Als je beter kijkt zie je dat de sokken aan elkaar vast zitten. Ook twee gebreide vesten blijken aan elkaar gekoppeld. Drukt het verbondenheid uit die je in een vriendschap ervaart ? Aan de overzijde van de zaal hangt nog meer werk van Emilia maar daarover straks meer.
JAGODA DMOCHOWSKA
Drie blauwe pilaren staan er in het midden van de zaal. Op elk van de pilaren een keramiek werkstuk. Wat een eigen verborgen wereld verbeeldt deze opstelling. Een bed met de lakens nog open. Uit een schelp zie je de voeten van een vrouw tevoorschijn komen. De schelp welft zich als een jurk om de voeten en het lichaam heen. Dat wat verborgen is roept bij ons meestal nieuwsgierigheid op. In dit verhaal over het prive gebeuren wat zich in die schelp afspeelt. Op een derde pilaar zie ik een vreemd wezen. Is het een kikker of een mens of een monster ? Ik denk dat de kunstenaar hier vooral het ondeugende laat zien wanneer je op jezelf bent. Dan kun je eindelijk ongegeneerd gaan snoepen, je vol vreten.
Elders in de zaal vinden ook werk van Jagoda. Op de wand die dwars geplaatst staat hangen een paar prachtige schilderijtjes. Misschien is nog wel het meest opvallend de zilveren lijst die er om heen welft. Het geeft er een feestelijke inbedding aan. Het straalt prachtig de koestering uit die zulke dierbare beelden bij ons oproepen. Het roept de sfeer op van een boudoir.
MARTHE KOETSIER
Aan de achterwand hangt een jurk die uitgebouwd lijkt met aanhangsels die vol met kannen en vazen zit. Haar lijf is slank, de vazen breeduit om haar heen. Het geheel is wonderlijk mooi. Ik fantaseer dat het de rol uitdrukt die vrouwen door alle tijden heen hebben gespeeld. De rol van de verzorgende, de voedende. Iets dergelijks lees ik ook op een van de begeleidende teksten. Ernaast hangt een zwart doorzichtig gewaad waarop 25 kleine druksels op papier zijn aangebracht die prachtig uit komen tegen de zwarte gazen stof.
Aan de andere kant van de tussenwand blijken er nog twee jurken te hangen die van Marthe zijn. Beiden opnieuw heel creatief vorm gegeven. met al het werk dat vrouwen met zich meedragen.
Voor de 2e keer komen we werk van Emilia Honnebier tegen. Het hangt aan de achterwand en de tussenwand. We zien 2 dingen : portretten en vazen. Maar beiden drukken ze onmiskenbaar de sfeer van prive vertrekken uit. De vrouw op de portretten slaapt steeds of ligt in bed. De doeken zijn omhuld met een stuk laken of blouse waarop geschilderd is. Stuk voor stuk drukken ze de vrouwelijke prive wereld uit. Even verderop ligt ze te dromen over een man. Je ziet het aan het mannenoverhemd waarop geschilderd is.
Bij de portretten staan twee beeldschone schemerlampen die bekleed zijn met zachte stoffen. Er hangt een sfeer van intimiteit en vertrouwelijkheid omheen. Van zachte geluiden in kamers met veel tapijt. Aan de binnenkant van een van de schemerlampen zie je portretten van dierbaren die s’nachts het geheugen binnen dringen. Twee werken zijn moeilijk te begrijpen. Een hand die naar een gat in het linnen wijst. Is het soms een kijkgat ? En een voet die op de hiel een gat in de stof vertoont.
FLEUR KOTTEN
Als je binnen komt hangt daar rechts een ogenschijnlijk houten installatie op de wand. Golvende lijnen die doorboord lijken te worden door een scherpe pijl. Het oogt desalniettemin met zijn afgeronde zijkanten als heel fijn gesneden. Ik spreek de maakster ervan even. Tot mijn verbazing blijkt het object niet van hout te zijn. Wat je ziet is doek. Doek die strak gespannen om een frame heen zit. Wanneer je de juiste spanning in het doek hebt aangebracht oogt het als een houten kunstwerk. Ik ben verbaasd. Zo echt lijkt het op hout, geverfd hout.
Verder geeft de voorstelling vooral ook een indicatie voor alle tegenstellingen die je in jezelf kunnen vinden.
Ik hou op met het vertellen over hoe mooi deze expositie is en hoe veel betekenend door het gekozen onderwerp. Want dat onderwerp heeft tot dit bijzondere werk geleid. Alles is nieuw gemaakt naar aanleiding van het gekozen thema. Ik herinner u nog even aan de 5 bordjes met daarop de teksten die uitleg geven over het werk. Veel plezier en kijkgenoegen !
Kees Hordijk
Geef een reactie