Sinds er mensen op de aarde leven is er altijd kunst gemaakt, het ging vanzelf omdat ze ook voorwerpen nodig hadden bedachten ze ook andere dingen waarmee ze zichzelf en hun leven betekenis gaven.
Je overgeven aan de verbeelding is als het kruipen in een andere wereld, de tijd raakt zoek.
De figuur kijkt naar de wolk die in de hoge blauwe lucht steeds andere vormen aanneemt, die wij mensen herkennen als dieren of vissen of mensengezichten.
Alles is er en alles waait weer zachtjes uit elkaar dit spel is zo heerlijk om naar te kijken en menigeen doet dat ook graag op een mooie wolkendag alleen of samen.
Daar leeft de verbeelding die ieder mens in de wereld kan zien.
Zonder deze verwondering zou er geen poezie op de aarde zijn en zouden de mensen verkillen .