Blog van Kees Hordijk over de expositie OUD LICHT van VICTOR ONSTEIN

geplaatst in: blog | 0

 

10 jaar deed Victor Onstein erover om zijn nieuwe werk aan het daglicht bloot te stellen.

Heeft de expositie die nu in WG Kunst hangt daarom de naam OUD LICHT gekregen ?

 

Ik loop op een druilerige middag door de expositie van Victor die hij nog aan het inrichten is. Aan de wanden zie ik overal foto’s hangen. Het lijkt in ieder geval op foto’s. Het  heeft het glanzende van fotopapier. De voorstellingen zijn niet direct thuis te brengen. Zijn het landschappen ? En van bovenaf genomen ? Opnieuw denk ik aan foto’s. Foto’s vanuit de lucht genomen. Met snelwegen erop die door het landschap lopen. Maar die gedachte blijft wat onbevredigend want er gebeurt zoveel meer op zijn werk dan dat. Mijn associaties schieten duidelijk tekort. Het is ingewikkelder.

Ik concentreer me op de techniek. Zijn het wel foto’s ? Of kijk ik naar een druktechniek ?

Waarbij de verf geplet is in een soort van pers ? Maar hoe ontstaan dan al die effecten die je op zijn werk ziet ? En die nooit op die manier met een techniek tot stand kunnen worden gebracht. Ik blijf me verbazen over de gecompliceerdheid van de ontstaansgeschiedenis van dit werk. Er lijkt zeker sprake van het afdrukken van objecten hier en daar. Maar even verderop lijkt het alsof de verf vrijelijk heeft kunnen vloeien. Want verf is het. Wanneer je langs de werken kijkt zie je namelijk een relief dat de vormen markeert. Er heeft daar dus kennelijk verf gevloeid. Ik hou maar op mezelf vragen te stellen over zijn techniek want daar kom ik niet veel verder mee.

 

Terug naar de voorstellingen dan maar. Associaties kan ik beter zeggen. Want die leveren zijn werk in ieder geval in grote getale op. Sporen van een bestaande werkelijkheid. Al moet je daarnaar gissen. Opeens meen ik sieraden te zien op een van zijn werken. Sierlijk gevormde figuren die aan sieraden doen denken maar misschien zijn het helemaal geen sieraden ook al lijken ze erop. Waar ik me over blijf verbazen is de diepte van de tinten, de kleuren. Alsof er werkelijke diepgang in zijn werk zit. “Diep gaan” kan ik het beter noemen.Want je kunt gemakkelijk verdwijnen in Victor’s verbeelde fantasiewereld.

 

Op de balie ligt een informatiefolder. Daar ben ik blij mee in al mijn onzekerheid over wat de kunstenaar ons wil laten zien. En daar vind ik gelukkig enige opheldering over zijn werk.

En over het maakproces. De kunstenaar beweegt zich tussen toeval en bewuste keuzes. Soms laat hij de verf haar gang gaan, dan weer grijpt hij de regie en geeft bewust vorm aan het proces. Verf vormt zich echter, als je het laat gaan, in een autonoom proces en op een natuurlijke manier ook tot mooie en boeiende beelden. De natuur als kunstenaar zou je kunnen zeggen. Hebben we er geen spreekwoord voor ? Natura Artis Magistra ? De natuur is de meesteres van de kunst.

Victor vertelt me hoe fascinerend die werkwijze voor hem is. Zelf de beslissingen nemen en dan weer het proces zijn eigen gang laten gaan. Het onbekende waar hij zich aan over geeft en dan weer zelf de keuze maken liefst in afwisseling van elkaar. Ik denk direct aan een beleving die we allemaal kennen. Het onbekende tegemoet gaan waarin we de spanning beleven die opwindend is maar ook beangstigend kan zijn. En aan de andere kant de veilige vertrouwdheid van de eigen omgeving die prettig is maar soms ook wat saai.

 

Ik vermoed dat kunst maken misschien voor iedere kunstenaar een kwestie is van afwisseling tussen zelf iets op het doek zetten om vervolgens verrast te worden door het onverwachte effect wat de zojuist aangebrachte verf op het doek heeft. En dat inspireert hem weer tot de volgende verfstreken. Een afwisseling van zelf bedenken en vervolgens door het bedachte, wat een eigen leven is gaan leiden, geïnspireerd worden tot een volgende verfstreek.

Aan een wand hangt nog niets. Daar moeten twee werken komen die uit een eerdere stijlperiode van de kunstenaar stammen. Van tien jaar geleden. Als om het contrast te laten zien. Maar dat is slechts schijn. Het viel hem zelf op hoeveel overeenkomst er eigenlijk is tussen dat oude werk van toen en wat hier nu aan later werk op de expositie hangt. Al is die overeenkomst misschien niet op het eerste gezicht te zien. Zoals het eigen verfwerk soms van een ander lijkt maar bij nader inzien toch volstrekt eigen is.

 

Kees Hordijk

 

 

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.