Dat is wat we hier zien uitgestald in de zaal van WG KUNST: de wereld waarin Isan Corinde in Suriname opgroeide. Een wereld waarin we zien hoe hij zich in zijn jeugd als kind vermaakte. Met spelletjes en vrienden met wie hij kon spelen. Een wereld waarin het leven nog eenvoudig en ongecompliceerd is. Speelgoed werd door hen zelf gemaakt met afgedankte spullen uit het ouderlijk huis. Een land om heimwee naar te hebben. In al zijn eenvoud. En misschien juist daarom zo dierbaar geworden. Spelen met wat voorradig is op het erf en daar dan zelf een speeltuin van maken. Waar je met fantasie een nieuwe wereld van maakt.
Ik kan me voor stellen dat je naar die wereld terugverlangt wanneer je reeds lang geleden uit dat paradijs vertrokken bent en in een veel ingewikkelder wereld terecht bent gekomen.
Dat is wat Corinde gedaan heeft. Op volwassen leeftijd terugkeren naar waar je jeugd zich heeft afgespeeld. Die plek terug zien en kijken hoe het er nu is. Of de dromen wel kloppen. Een verlangen volgen en terugkeren.
Corinde is er een tijd lang heen gegaan en heeft er veel rond gekeken. In dat land van zijn jeugd. Ook heeft hij er met kinderen gewerkt. Als om dat jeugdland weer te beleven maar dan als volwassene. En er tegelijk van nut te zijn voor de kinderen daar. Van die reis maar minstens zozeer vanuit zijn herinnering zien we hier in de expositie een beeldverslag.
De schilderijen doen kinderlijk aan. Zowel qua techniek als ook in onderwerp. Maar dat is slechts schijn. Picasso schilderde ook ogenschijnlijk als een kind en de hele Cobra groep. Juist de vormen en figuren in Corinde’s schilderijen zijn door hun rechtstreekse eenvoud krachtiger dan ooit. De schilderijen sluiten bovendien prachtig aan bij de kinderwereld waarin hij als kind geleefd heeft.
We zien als kijker hoe die wereld eruit zag. Welke spelletjes ze speelden. Hoe het er in huis toeging. Opvallend zijn de handen die op kraaienpoten lijken. De benen die staken geworden zijn. Het lijkt niet meer op de realiteit maar evengoed ogen de tekeningen als buitengewoon levendig en echt.
Het grootste doek tegen de achterwand wordt gevuld door een gezelschap van druk met elkaar pratende mensen. Hoe eenvoudig het doek ook is – de gezichten zijn bijvoorbeeld helemaal niet uitgewerkt – de levendigheid spat er vanaf. En dat geldt voor alle schilderijen die hier hangen.
Naast de schilderijen staan er ook een aantal zelfgemaakte objecten in de zaal. Een persoon is uit kartonnen dozen gemaakt. Batikdoek erom heen en schelpen op de grond. Schelpen zijn kennelijk een veelvuldig terugkerend speelgoed geweest in zijn jeugd, Je vindt ze terug in zijn installaties.
In een hoek staan twee rolschaatsen, van een ouder type. Ze staan er als bij toeval. Achteloos achtergelaten door een kind. Je zou ze haast opruimen maar ze laten prachtig zien hoe deze expositie een eerbetoon is aan een voorbije jeugd die nog een rijkdom kende die we nu niet meer ervaren. Een van eenvoud en overzichtelijkheid. Nu is er welvaart maar misschien minder welzijn.
Een schitterende zelfgemaakte automobiel staat midden in de zaal, met twee figuren erop geschilderd. Gemaakt van stukken hout. Alles zo eenvoudig maar tegelijk zo (ver)beeldend. Je zou er als volwassene ook nog graag even in gaan zitten.
Zo kan ik doorgaan. De zaal staat propvol. In een hoek zie je opeens geschilderde portretten hangen. Het is werk van een paar vrienden van Corinde. Hij vond dat hij iets moest doen voor bevriende kunstenaars die niet die kans hadden om hier te exposeren. Een ander gebaar wat hij maakt is dat hij op de opening van de expositie een kunstwerk veilt voor een goed doel.
Zijn boodschap is duidelijk. Corinde vindt dat hij veel heeft ontvangen uit dat geboorteland en wil nu graag wat terug doen. Iets van die gulle rijkdom waarin hij mocht opgroeien teruggeven.
Als je zelf veel hebt ontvangen wil je dat graag, iets terug doen. Hij zelf beschouwt deze expositie in Amsterdam als een bijzondere gebeurtenis en hij is blij dat het gelukt is om die te realiseren. Maar deze expositie is eigenlijk ook een geschenk aan ons want wat een prachtige wereld laat hij ons daarmee zien. Een wereld die ook bij ons misschien wel verdwenen is.
Kees Hordijk, 22 mei 2025
Geef een reactie