KERSTSALE 2025
Het is weer zover. We mogen allemaal naar WG KUNST voor de kerstsale. Het meest opwindende moment van het jaar. Ook dit jaar weer. Ik ben er net wezen kijken en raakte wederom enthousiast over de rijkdom aan variatie die je er kunt vinden. Zoveel verschillende technieken zie je er toegepast. Zoveel originaliteit die je er aan de wanden ziet hangen en op de tafels ziet staan. Als je er binnen komt wordt je in eerste instantie overweldigd door het aanbod. De wanden hangen er vol. In de zaal kun je zo’n 300 werken bewonderen. En dan zijn er nog een even groot aantal werken in de opslag die later tevoorschijn mogen komen. Wanneer het werk in de expositie verkocht raakt.
Ik probeer te achterhalen of er verschillen zijn met eerdere jaren. Dan zou er sprake zijn van een tendens. Van een geleidelijke verandering in het aanbod. Maar dat is niet zo eenvoudig. Ik heb al het werk uit eerdere Kerstsales niet op mijn netvlies. En moet dus afgaan op mijn inpressies bij binnenkomst. Wat me het meest opvalt is de enorme variatie in technieken.
Het is niet meer een schilderij of een plastiek. De variatie is veel groter geworden. Ik zie een overloop van verf naar textiel naar klei naar metaal en alle vermenging tussen die soorten.
Een doek met verf waar de lijnen in draad worden voortgezet. Een “schilderij” van ijzeren vlakjes waar hier en daar een verftoets op zit. Een ooievaar die levensgroot aan de wand hangt en die bestaat uit een metalen frame wat hier en daar geverfd is. De variatie lijkt oneindig en veelal zelf bedacht. De creativiteit spat er vanaf.
Na een tijdje rondwandelen gaan de broertjes en zusjes je opvallen. Elke kunstenaar heeft er twee werken hangen en die hebben verwantschap. Ze gaan van een zelfde opzet uit, of van een zelfde techniek. Het is een eerste ordening in deze overweldigende hoeveelheid. Een eerste herkenning ook waarmee de betreffende kunstenaar een beetje een bekende is geworden. Iemand die je eerder tegen kwam op de expo. Verrassing is essentieel bij de beoordeling van kunst maar zeker zo belangrijk is herkenning. We hebben behoefte aan iets nieuws maar daarna ook graag weer aan het vertrouwde. Het helpt ons overzicht en ordening te houden.
Om thuis over deze expo te kunnen schrijven maak ik foto’s. Maar welke kies je dan ?
Het is bijna allemaal even goed wat hier staat en hangt. Ik ga maar af op mijn eerste reactie bij het kijken. Ook al is dat geen betrouwbare maat voor de kwaliteit. Ik zal vast mijn voorkeuren hebben en soms over het hoofd zien wat goed is.
Ik begin maar bij een klein werkje. Een ingelijst portret van een vrouw. Als je goed kijkt zie je dat het in zijn geheel bestaat uit stukjes textiel die tegen elkaar zijn aangeplakt of genaaid. En willekeurig afgeknipt of gescheurd. Maar met elkaar vormen ze opeens een direct herkenbaar geheel. Het portret van een vrouw. Hoe willekeurige stukken stof opeens een betekenisvolle samenhang kunnen krijgen wanneer ze goed zijn samengevoegd.
Het dierenrijk is goed vertegenwoordigd. Ik zie er heel wat in de zaal. Wat vindt u van deze ? Ik durf niet te zeggen welke vogel het is maar haar oog lonkt vrolijk. Ik herken de hand van de maakster. Vorig jaar zag ik ook zulke creatief samengestelde dieren op de beurs.
En wat vindt u van deze wonderlijke samenstelling ? De nadruk ligt op de stofuitdrukking maar de fantasie gaat er vervolgens ook op los. Half rood geschilderde prikkers die in een zacht cellulair weefsel steken. Hoe verzin je het. Maar ja, dat is juist kunst. Het onverwachte aanbod laten komen.
Deze kan ook meedingen naar de prijs voor de meest exotische presentatie. Je kunt het een vaas noemen maar dan heb je er nog niets over gezegd. Eigenlijk speelt het vaas zijn hier geen rol meer. Het is veel meer de uitbundige en overdadige pronkzucht die je hier tegen komt. Hoe welvarend wil je het hebben. Als je goed kijkt vind je er ook nog een gezicht in verborgen. En wat een rijkdom straalt het uit.
Een groot werk valt mij op. En een kleiner werk, ik denk van dezelfde kunstenaar. Het grote op doek en het kleine op een paneel. Het paneel oogt enigszins gebutst en doorleefd. Je ziet banen verf aangebracht die min of meer parallel over de plank lopen. Maar zeker niet nauwkeurig, integendeel. Bij elke kleur zie je door de verf heen andere kleuren tevoorschijn komen. Het geheel wordt er buitengewoon doorleefd en stoffelijk door. Alsof er al een heel leven achter de rug is op het houten schot. Materiekunst zou je het kunnen noemen. De klemtoon ligt op het stoffelijke. Maar de kleuren zijn net zo belangrijk bij haar. Inclusief de variaties in wit.
En wat vindt u van deze mollige wandbekleding ? In roze en gebroken wit. Wat een heerlijke knuffel om jezelf te troosten. Je kunt hem in je armen nemen of er met je hoofd op gaan liggen. Troostende objecten die je over wat narigheid heen helpen. Maar buitengewoon origineel bedacht en uitgevoerd. Een geheel nieuwe vorm van kunstbeoefening.
Ja, en dan deze doos zal ik het maar noemen. Het is het enige werk in deze expo wat een gedicht in zich draagt en een verhaal met woorden vertelt. Alleen om die reden al begerenswaard. Een lofzang op de schepping die niets voorschrijft, en niets afkeurt. En daarmee alle wegen open zet voor goed en kwaad. Maar wij zijn het die onze eigen keuzes moeten maken. We kunnen niet leunen op de ander.
Een ooievaar van papier machee. Hoe komen ze erop ? Of is het een reiger ? De hals in roze, de veren in wit. Uitgegroeid tot levensgroot staat ze tegen de wand geleund. Ik zie haar aanvankelijk over het hoofd. Wat een ongelofelijke creativiteit op deze beurs !
Er is zoveel wat ik eigenlijk nog zou moeten beschrijven in deze kunstbeurs. Teveel om op te noemen. De zwarte takken met een ragfijn bladscherm waarvan je niet begrijpt hoe ze zo onbeschadigd uit het maakproces tevoorschijn zijn gekomen. Het gebreide zeilbootje waar een paar takken de mast en boegspriet vormen. Egon Schiele die opeens in een zelfportret verschijnt, die kleurige wolkenlucht die zo levensecht oogt en zo zacht en wollig is dat je hem wilt aan raken, de vrouw die op haar bed ligt te roken en waar draden overheen lopen die de scene levendigheid geven, het mannetje van karton dat drie dimensionaal geworden is en lijfelijk oogt, dat haakwerk waarin de abstracte vormgeving uit de 20-tiger jaren zichtbaar wordt, dat kleurige stuk dik papier, zo uitgescheurd uit een groter vel, waarop outsider art is aangebracht, de gebreide bomen die zich spiegelen in het water, zelfs plastic leent zich om kunst te maken getuige een baby die stevig is ingepakt in dat materiaal, een bescheiden zuil van drie kleine blokjes waarop abstracte collages zijn aangebracht die kleurig een pleidooi houden voor de kracht van abstractie, een wonderlijk object waarbij een spatbord door een jasbeschermer boort, ijzerplaatjes van schroot die door hun rechthoekige vorm en een gele druppel verf erop ineens kunst zijn geworden.
Ik stop ermee. Het lukt toch nooit om al het bijzondere en creatieve en spannende werk, wat op deze expo hangt en staat, naar behoren aandacht te geven. Gaat u zelf kijken en u verwonderen. Ik kwam er elke keer opgewonden vandaan. En met al die lading en inspiratie ga je dan op weg naar huis. Om daar nog dagen op te teren. Veel plezier met de kunst !
Kees Hordijk
Geef een reactie